خوانا، مُبهم

به هیچ نامه نگُنجی؛ «تو» را کجا بنویسم؟

خوانا، مُبهم

به هیچ نامه نگُنجی؛ «تو» را کجا بنویسم؟

خوانا، مُبهم

«چگونه می‌توانم حقِّ همه‌ی این موضوع را ادا کنم؟ همّتِ خود را به توضیحِ مختصری درباره‌ی بخشِ کوچکی از اصولِ بنیادینی که این روش بر آن‌ها مبتنی است، به سبکی ناقص، سبکی در میانه‌ی اشاراتی مُبهم و با بیانی خوانا، مقصور داشته‌ام.»

.فتوحاتِ مکّیّه‌ی ابن‌عربی.

آخرین مطالب

۱ مطلب با موضوع «هنر و معنویّت» ثبت شده است

   «قطع نظر از هر مسألهای در خصوصِ طبیعتگرایی، کراراً در هنرِ متجدّد (modern) –کما اینکه در ادبیاتِ متجدّد- میبینیم که صاحبِ اثر، میخواهد به حدّ افراط سخن بگوید: استظهار (exteriorization)، به حدّ افراطِ خود میرسد، چنانکه گویی نباید هیچ چیزی در درون باقی بماند. این گرایش در همهی هنرهای متجدّد، از جمله شعر و موسیقی، ظهور دارد. در اینجا نیز، چیزی که از صحنه غایب است، روحیهی ایثار، طمأنینه و حِلم است. آفرینندهی اثر هنری، خود را به طورِ کامل تهی میسازد و با اینکار دیگران را نیز، به تهی ساختن و بنابراین به از دست دادنِ همهی ذاتیّاتِ خویش، یعنی شمّ رازداری و درکِ باطن فرا میخواند، حال آنکه فلسفهی وجودیِ آن اثر، همان استبطان (interiorization) شهودی و وحدانی است.
  
بیآنکه خواسته باشم این بحث زیادِ از حد قاعدهمند باشد، میتوان گفت در موردِ بیشترِ هنرمندانِ سنّتی، این عاملِ «عین» است که اثر هنری را تعیّن میبخشد. به عکس در موردِ اکثر هنرمندانِ متجدّد، عنصرِ «ذهن» به اثر هنری تعیّن میبخشد؛ به این معنا که متجدّداناز آن حیث که فردگرا هستند- قصدشان «خلق» اثر هنریست و با خلقِ آن میخواهند شخصیّت حقیر و یکسره ناسوتیِ خویش را ابراز کنند. بلندپروازی و تکاپو برایِ نوآوری از همین ناشی میشود. یقیناً هنرمندِ غیرمتجدّد نیز، که البتّه ذاتیِ امور نیز همین است، به طورِ مسلّم شخصیتِ خویش را ابراز میکند، ولی از طریقِ عین و با تکاپو برای عین چنین میکند


هنر و معنویّت: «حقوق و تکالیفِ هنر»/ نویسنده: فریتیوف شووان/ مترجم: إنشاالله رحمتی


۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۶ خرداد ۹۷ ، ۱۳:۲۴
صاد مصطفی